Post Description

Green L.F.Ant, 2004
Bang!

De zomer van 2003, ik zal ‘m nooit vergeten… Eén of andere domme griet die me mee naar Marktrock sleurt om het enige optreden van het verschrikkelijke K’s Choice te ondergaan. Om drie uur slenteren we in de broeiende hitte de Oude Markt op. Door het matig opgekomen publiek ligt de stenen festivalweide er verlaten bij. De dag begint met het mij tot dan onbekende Triggerfinger, een Belgisch trio dat – volgens Frank van der Linden van De Mens – “drum ‘n’ bass in de pure zin van het woord’” speelt.
De shooters (want zo noemen ze zichzelf) steken van wal met ‘Back on Track’, een slepende, pompende rocker die een goed idee geeft van wát je van Triggerfinger mag verwachten: pure rock & roll aangelengd met een snuifje stonerrock. De muziekbobo’s hebben er het label sleaze rockopgeplakt en voor één keer kan ik ze geen ongelijk geven. M’n pa – intussen ook een fan – herkent er zelfs een beetje ZZ Top in. Ondanks de geringe opkomst maken de mannen er een knallend optreden van. Nooit eerder was ik zó onder de indruk van een band. Enkele optredens later ben ik nog steeds niet van mening veranderd. Of ze nu gratis (in de Bilbo), in een boerencafé (de Kwartel in Kruibeke) of op een heus festival (Marktrock, Stage Fight) spelen, ze geven steeds het beste van zichzelf. Vijf maanden later is het zover: Triggerfinger gooit z’n eerste boreling voor de haaien. En wat voor één… De plaat opent met ‘Inner Peace’, een knaller van een song die qua intro zéker schatplichtig is aan Monster Magnet (luister maar eens naar ‘Space Lord Motherfucker’), maar uiteindelijk qua originaliteit tóch overeind blijft en lekker weghapt. Wat volgt is een aaneenrijging van openbarstende steenpuisten. Quasi elk nummer – het ene nóg beter dan het andere - zet rustig aan en eindigt steevast in een swingende, hevig rockende finale. Uitschuivers zijn er op dit schijfje niet te vinden, uitschieters des te meer. Of ze nu een cover (‘Commotion’ van Creedence Clearwater Revival) of een eigen creatie spelen, álles klinkt gewoon súper. In mijn ogen behoren zij tot het selecte groepje bands dat in staat is om om het even welke song naar hun hand te zetten.
Eigenlijk had ik niks anders verwacht van een band die samengesteld is uit muzikanten die stuk voor stuk een stevige reputatie hebben opgebouwd: van zanger en meestergitarist Ruben Block (Sin Alley en Angelico), over bassist Paul van Bruystegem – aka lange Polle aka monsieur Paul – die nu nog steeds bij BJ Scott aan de snaren plukt, tot vellenmepper Mario Goossens (zie ook Noordkaap, Monza en Hooverphonic). De plaat op zich kan je best vergelijken met een heftig ritje op een rollercoaster. Enkel bij de nummers ‘On My Knees’, ‘Back On Track’ en ‘Camaro’ (zááááálig gewoon) wordt tijdelijk wat gas teruggenomen. Jammer dat de plaat slechts op een karige veertig minuten afklokt, want dit smaakt naar meer, véél meer…
Jullie vertellen dat ik Triggerfinger buitengewoon goed vind, zal na deze uiteenzetting wel een beetje overbodig zijn. Ik kan hier nog maar één ding aan toevoegen: ga hen live aanschouwen en koop de cd. Triggerfinger is als een goede wijn: die behoeft ook geen krans.